คือตามหัวข้อเลย คือคบกับแฟนมาเกือบจะ 7 ปีแล้ว ตั้งแต่ตอนสมัยเรียนปี1 จนเรียนจบมา 2 ปีแล้ว!! ตอนเรียนคือเค้าคอยซับพอร์ตในส่วนที่เราขาดเหลือตลอด คือต้องบอกว่าเค้าเป็นคนดีคนหนึ่ง เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ เสมอต้นเสมอปลายมาตลอดเวลาที่เราคบกันแต่ก็จะห้ามนู่นนี่นั่น เช่นเราจะขับรถกลับบ้านต่างจังหวัดเองนางก็ไม่ให้ไปบอกว่ารอไปพร้อมกัน ซึ่งนานๆจะได้กลับที ต้องบอกก่อนว่าเราเป็นลูกคนเดียวไม่มีคนคอยดูแลพ่อแม่และเมื่อถามว่าถ้าแต่งงานกันเธอจะไปอยู่บ้านชั้นมั้ย?? คำตอบคือ’’ไม่’’แล้วก็ให้เหตุผลว่าเราค่อยกลับไปหาท่านบ่อยๆเอา จนมาวันนี้เรารู้สึกว่าเราไม่สามารถตัดสินอนาคตของตัวเองได้เลย ไม่ว่าอยากจะทำอะไร อยากจะไปไหน ต้องคอยรับอนุญาตหรือฟังความคิดเห็นของนางก่อนเสมอ เรารู้สึกว่าเขากลืนกินความเป็นตนเองไปจนเกลือบหมด ถ้าถามว่าชีวิตมีความสุขมั้ย??มันก็รู้สึกเฉยๆไม่ได้รู้สึกว่ามันจะทุกข์หรือมีความสุขเพิ่มขึ้น บางทีเราบอกเค้าว่าเราไม่มีความสุข เขาก็จะตอบกลับมาว่า ถ้าเธอไม่มีความสุขแล้วเขาล่ะคงทุกข์มากกว่าเธอ(ลืมบอกไปว่าเขาเป็นคนหาเงินคนเดียว ณ ตอนนี้)เราก็พยายามคิดในแง่ดี ชีวิตคู่คนอื่นเขายังทะเลาะมากกว่าคู่เราเลย(ได้แต่ปลอบใจตัวเอง)เราไม่ค่อยทะเลาะกันเพราะทะเลาะไปก็ได้มีอะไรดีขึ้น เลยเลือกที่จะเงียบดีกว่า อยากทราบว่าเราต้องเดินไปในทิศทางไหน เวลา7ปีไม่ใช่เวลาน้อยๆที่มาเริ่มต้นใหม่ ถ้าเริ่มต้นใหม่อาจจะไม่ดีเท่าคนนี้เลยก็ได้ ได้แต่โทษตัวเองว่ารีบมีแฟนตอนอายุน้อยเกินไป จนไม่ได้เรียนรู้ชีวิตในแบบที่ตัวเองอยากเป็น เห้อ!! เราขอพื้นที่ระบายแค่นี้ก็พอแล้ว มันอึดอัดมากพูดกับใครไม่ได้ ไม่อยากให้คนที่เรารักต้องรู้สึกแย่ไปด้วย...ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ หวังว่าคงได้คำแนะนำที่ดีค่ะ
คบกับแฟนมา 7 ปี จะไปต่อหรือพอแค่นี้